Woensdag 24 juni 2020

Twee weken geleden.

Daar zat ik dan, in de wachtkamer vol goede moed. Vandaag zou ik horen wat ze voor me konden betekenen om mijn trauma te verwerken (EMDR). Het duurde een half uur langer voordat er iemand kwam om me op te halen. Vol spanning ging ik mee naar de spreekkamer. Wit en klinisch zag het er uit. De psycholoog vertelde me dat de printer het niet deed waardoor ze mijn behandelplan niet afgedrukt kreeg. Ik mocht mijn plan lezen via de computer, op 1,5 meter vanwege de corona. Daar ging ik dan rustig las ik wat ze over me had geschreven, de voorbeelden van mijn verleden, tentamen suïcide pogingen stonden zwart op wit erin. Dat viel me erg zwaar en ik kreeg er een brok van in mijn keel. Ik gaf aan dat ik dat niet fijn vond om het letterlijk verwoord te hebben in mijn plan en toen haalde ze het eruit.

Ondertussen las ik verder, op het einde van de tweede pagina stond bij plan van aanpak; "We kunnen niet tegemoet komen aan haar verzoek om EMDR, gezien onze beperkingen. 

Indien hierop een andere hulpvraag komt, weer terugbrengen in MDO. Zo niet, dan kan de behandeling worden afgesloten".

Met grote ogen keek ik haar aan, mijn gezicht trok wit weg, "stond dit er nou echt" dacht ik. De spanning nam toe, ik liet mijn tranen rollen voor even, ik zuchte en vroeg: "Wat is de reden dat ik niet geholpen kan worden?"

Ze antwoorde: "We kunnen je niet helpen met je trauma" ... "het is te complex".

Mijn bloed was inmiddels aan het koken ik was perplex door het antwoord wat ze me gaf. Even een tissue erbij en het ging weer beter. Ik vroeg haar wat er complex was, was ik het, mijn BPS of mijn trauma. Ze zei dat het een combinatie van alles was en dat ze me niet konden helpen. Daar zat ik dan, met lege handen, ze kon niet voldoen aan mijn hulpvraag. Zo weg gaan liet ik me niet gebeuren. Ik vroeg wat nu en wilde graag een oplossing vanuit hun instelling. Nou die kwam er dus niet, want ze konden niks voor me betekenen. Na nog een paar keer erop aandringen pakte ze uiteindelijk een papier en schreef met mij wat namen op van andere instellingen waar ik naar kon gaan kijken, de eerste was mijn oude instelling waar ik goede ervaringen mee had. Maar sinds mijn verhuizing en hun nieuwe aanbod kom ik daar niet voor in aanmerking.

Daarnaast stonden er nog wat klinische klinieken bij waar ze me wel konden helpen met mijn trauma "d.m.v. opname" zei ze. De tijd was om, we maakte snel een afspraak voor over twee weken, dan kon ik nog even nadenken over wat ik wilde, toen werd ik de deur uit gezet.

Met het blaadje en een enorm rot gevoel ging ik maar weer naar huis. Heb er nachten van wakker gelegen. Ze hadden me afgewezen, ik kwam er voor mijn trauma te verwerken maar dit, de afwijzing, voelde erger dan het trauma zelf op dat moment.. 

Word vervolgd..

Bezoek mijn blog voor meer verhalen over mijn leven met BPS.